Çocukların hemen hepsi bir kahramana özenme, örnek alma duygusu  içindedirler. Kendilerini, kahramanlarına ait giysiler ya da onların hareketlerini taklit ederek onlarla özdeşleştirirler. Şimdinin kahramanları, benim zamanımın çocukluk kahramanlarına göre değişti tabii ki. Benim çocukluğumda Tarzan, Tarkan, ya da Malkoçoğlu gibi kahramanlarımız vardı.  Yalnızken çoğu zaman Tarzan narası attığımı ya da bir Tarkan filminden çıkmışsam Tarkan gibi kılıç salladığımı hatırlarım. Tarkan kişiliğim ile hayalimde, ilkokul aşkımı kocaman bir ahtapottan kurtarmışlığım bile vardır.

Aşağıdaki hikaye kahramanlığın çocuklardaki abartısı hakkında güzel bir anımdır. Haydi bakalım küçük dostumla maceramızı dinleyiniz…

06.12.2016 tarihli yaşanmışlığımdır;

Geçen sefer ki ilk tanışma sonrası doktor gerginliğini üzerinden atmış olan 5.5 yaşında erkek çocuk, bu sefer kendine ve bana daha güvenerek içeri girdi. Geçen seferden, kendinde olan doktor fobisi ile bana çıkarttığı zorlukları anımsadım tabii ki. Yaşından daha büyük akla sahip, dili bu sefer iyice çözülmüş küçük dostumun üzerinde Süperman işlemeli mont vardı. Ateşli olduğu için getirilen bu delikanlı ile muhabbet için ilk adımı attım;

-“Oooo Delikanlı!! Bugün Süperman kostümü içindesin?”

Küçük dostum yanıt vermedi ama güzel yüzüne daha da güzellik katan mavi çerçeveli gözlüğü ile oynadı. Gülümsedim.. Gözlüğe mi dikkat çekmek istedi yoksa ihtiyaçtan mı gözlükle oynadı karar veremedim. Sanki küçük dostum Clark Kent gibi gözlüğü olduğuna işaret ediyordu. 

Annesi çocuğu soymaya devam etti. Bu sefer mont altından çıkan kalınca tişört üzerinde Batman resmi işlendiğini gördüm. Sordum;

-“Dostum üstte Süperman kostümü, içeride Batman kostümü! Bu nasıl iş? Sen hangi kahramansın Allah aşkına?”

Çocuğun yüzünde tatlı bir gülümseme belirdi. Ateşten allanmış yanakları daha da güzelleşti.

Annesi;

“Daha bekleyin doktor bey!”

dedi ve tişörtünü de çıkarttı.  Bu sefer de fanilası üstünde Spiderman resmi olduğu ortaya çıktı.

İşte o an bana malzeme çıktığını anladım ve çocukla muhabbeti derinleştirdim;

-” Ya dostum ! Üç kahraman bir arada olmaz! En çok hangisisin?

İlk defa ağzını açan küçük dostum;

-” Ayakkabıma bak anlarsın doktor!” dedi

Bu sefer kendisi ayakkabısını çıkarttı ve bana doğrulttu. Ben ve odada bulunan herkes bir anda çocuğun çıkarttığı ayakkabıya doğru baktık. Kahraman kıyafetleri ile ilgili bilgim, kahraman resimleri işlenmiş giysilerle sınırlı olunca ayakkabıyı pek bir şeye benzetemedim. Dostum durumu anladı ve açıklamaya başladı;

-“Bu bir Örümcek ağlı Spiderman ayakkabısı.. Hem de siyah-beyaz Beşiktaşlı..”

İki sokak öteden duyulan meşhur kahkahamı bastım;

-“Vay be dostum! Spiderman’sin öyle mi? Hem de Beşiktaşlısından. Vallahi bravo sana..”

Annesine dönüp;

-“Ya annesi! Ben bu dostumdan istiyorum. Nereden aldınız bu Beşiktaşlı spiderman’i? Nereden alabilirim?

diye sordum. Amacım küçük dostumu iyice havalara sokmaktı.

Annesi de küçük dostuma dönüp sordu;

-“Ben bilmem doktor bey! Nereden aldık oğlum biz seni?

Muayene masasında oturan ve odada bulunanlar üzerindeki etkisi ile iyice gevşemiş oğlu hiç düşünmeden ve yüzünde hınzır bir ifade ile olaya son noktayı koyan yanıtını verdi;

-“Toys Shop’dan.. Beni Starcity’deki Toys Shop dan almışlar doktor amca!!

Dr Ümit Kuru’nun bu çocuktan çıkarttığı dersler;
Her çocukta bir kahraman olmaz, bazen aynı çocuk birkaç kahramanı birden içinde barındırır.

(Meraklısına Not: İnsanın kahramanları zamanla değişiyor. Ben de hep elimde kılıç, Tarkan halimle kalmadım tabii ki… En son özdeşleştiğim kahraman, Zorba filminin kahramanı Anthony Quinn’dir 🙂 )

Gezekalın, dostsuz, sevgisiz ve içinizde kahramansız kalmayın…

12.07.2017 Saat 23:30