İnsanları davranışlarına göre soğuk, karizmatik, havalı gibilerinden sınıflamayı severiz. Bir de “cool” denen bir tipleme var ki bu davranış özelliklerine sahip olanı tanımlayacak tam doğru Türkçe karşılık yok. Kendisi ile hayat arasına mesafe koyma, kendinden menkul olma hali sanki biraz denk düşüyor gibi. Benim aşağıdaki anım “cool” bir dostumla ilgili..

29/11/2016 tarihli yaşanmışlığımdır.

4-5 yaşlarında delikanlı havalı ve rahat bir tavırla içeri girdi. Öksürük şikayeti nedeni ile getirilmişti. Kendiliğinden hiç sohbet etme niyeti olmadığı her halinden belliydi. Havayı yumuşatma ve muhabbet başlatma adına ne sorduysam evet, hayır, yok, var gibilerinden kısacık  yanıtlar verdi. Yanıtları sorulandan ne bir eksik, ne de bir fazla oluyordu.

“Ya arkadaş çocuklarla muhabbet açma özelliğimi yitirdim galiba” diye düşünmeye başladım. Ama Allahı var, muayenesini çok güzel yaptırdı. Üzerindeki cool tavırlar da halen sürüyor. Aileye sırası ile öneri ve reçetesini verdikten sonra hak ettiği balonu da uzattım. “Bu da böyle bir dost” diye düşünüp aileyi yolcu ederken babası çocuğuna döndü ve sordu;

-“Oğlum doktor amcan hangi takımı tutuyor sormadın?“

Belli ki dostumun biraz muhabbeti olduğu insanlarda ilk merak ettiği, karşısındakinin hangi futbol takımının tuttuğuydu..

Ben mal bulmuş mağribi gibi hemen daldım konuya;

-“Evet ya! Sormadın hangi takımı tutuyorum ben…”

Cool dostum kafasını döndürmeden;

“Fenerbahçe..”

dedi ve yine kestirdi attı. “Bu dostun benle muhabbete niyeti yok, bana kıl kaptı anlaşılan” derken babası yeni hamlesini yaptı;

-“Yok oğlum! Sen tuttuğun takımı söylüyorsun..Sen sorsana hangi takımı tutuyor doktor amcan?

Çocuk babasına odadan çıkışı geciktirdiği için biraz bozularak ama cool edasını da bozmadan bana dönerek sordu;

“-Hangi takımı tutuyorsun?”

“İntikamım korkunç olacak” diye içimden geçirip karşı hamlemi yaptım;

-“Haydi sen bil bakalım! Ben hangi takımı tutuyorum sence?”

Hedef yerini bulmuştu. Cool dostum konunun ilgisini çektiğini belli eder bakışını bana attı. Ben de onun gözlerindeki hayati bir karar verme bakışını gördüm.

Dostum bir elini çenesine attı, kafasını yukarı kaldırdı ve arkasından gözlerini kapattı. Oda da ölüm sessizliği oldu. Dostumun çözülmesi gereken ve çözülmezse dünyanın sonu gelecek türden düşüncelere dalışı, odada bulunan herkesin merakını arttırdı. Yaklaşık 20-30 saniye çocuk bu pozisyonda kaldı. 20-30 saniye deyip geçmeyin! Bu kadar kısacık zaman dilimi bazen daha uzun gibi algılanıyor. Artık odada bulunanların hepsinde merak tavan yapmıştı ki,  dostum sorunun yanıtını bulmuş olmanın verdiği rahatlama ve öz güvenle gözlerini açtı, ellerini bu sefer beline koydu ve sorumun yanıtını kendinden emin bir tavırla verdi;

-“Beşiktaşlısın doktor amca!”

Aslında, sağ olsun Fatih Terim sonrasında,  futbolla pek de ilgim kalmamıştı ama taraftarı çarşı olan Beşiktaş futbol takımına ilgi duyduğum doğruydu.

Bu sefer ben meraklandım ve sordum; 

-“Aferin sana! Yalnız merak ettim, nasıl anladın Beşiktaşlı olduğumu?

Küçük dostum verdi işin sırrını;

-“Elimi çeneme koydum, kafamı yukarı kaldırdım ve gözlerimi kapattım. Düşündüm. Sonra da buldum Beşiktaşlı olduğunu.”

Küçük dostuma hayran hayran baktım. Denecek bir şey yoktu. Hepsini yapmıştı. Ben daha önce verdiğim sarı balon yanına lacivert balonunu da verdim ve iki yanağından öptüm. 

Dr Ümit’in günden ve çocuktan aldığı ders:

Bir çocuğun eli çenesinde, kafası havada ve gözleri de kapalı ise mutlaka bir şey düşünüyordur. Rahatsız etme, bekle çözsün problemini, yapsın kendi kriterlerince sentezini.

(Dip notumdur: Biraz da büyükler, benim bu cool ama sentez yapma kabiliyeti olan dostum gibi, ellerini çenelerine koysalar, kafalarını yukarı kaldırsalar, gözlerini kapasalar ve ülkedeki gidişatı biraz düşünüp sentezlerini yapsalar ne güzel olurdu 😦 )

Benim bu pozumdan daha havalıydı “cool” dostum 🙂