Masai Mara Rezerv Bölgesi Kenya’nın en geniş rezerv bölgesi olup, Tanzanya sınırları içerisinde yer alan Serengeti Ulusal Parkı ile devamiyeti var. Her yıl Temmuz-Eylül ayları arasında, Serengeti’den yaklaşık 2 milyon hayvanın buraya göçü oluyor. Göç eden hayvanların, 395 Km uzunlukta olan ve dağlardan doğup, Viktoria Gölüne boşalan Mara Nehrinden geçişleri sırasında timsahlar tarafından avlanmasını eminim çoğu kişi belgesellerden izlemiştir.
Masai Mara’da yerel dilde ‘Benekli Bölge’ anlamına gelir. Benekli bölge adı sadece Leopar, Çita ve Sırtlan gibi hayvanların derilerindeki beneklerinden değil aynı zamanda göz alabildiğine düz otlak alanlar arasına serpiştirilmiş gibi duran akasya ağaçları, tepeler ve su kenarlarındaki vaha gibi ağaçlık alanları da anlatmak için verilmiş olsa gerek. Masai Mara Rezerv Bölgesi yaklaşık 1500 km²’lik bir bölgeyi kaplıyor. Masai Mara Büyük Kedigillerin en çok bulunduğu bir alan. Gerçi biz Kenya da geçirdiğimiz şu ana kadar geçen zaman diliminde değil Aslan, Leopar, Çita gibi büyük kedigiller, küçüklerini bile göremedik.
Bu sefer erken kalkmadık. Bir gün önce yoldaki eziyet bizi biraz geç yola çıkmaya itti. Kaldığımız otel (lodge) Rezerv alanı içinde bulunuyor. Masai Mara Rezerv alanı içinde çok sayıda rota var. Biz bugünün tamamını burayı gezmeye ayırdık yani öğle yemeği için bile dönmeyeceğiz. Kutular içine konmuş olan sandviç tarzı öğle yemeğimiz alıp safarimize başladık.
Safariye geç (saat 09:00) başlamış olduk. Doğrusu burada kabahat bizde oldu, çünkü biraz geç başlayalım diye Teoman’a baskıyı biz yaptık. Ancak aklınızda olsun, ne kadar yorgun olursanız olun ve nerede safariye çıkacaksanız çıkın, mutlaka erkenden başlayın. Çünkü etoburlar işlerini sabah erkenden bitiriveriyorlar ve daha sonrasında dinlenmek için ağaçlık bir alan arayıp, orada dinlenmeye başlıyorlar.
Şansımıza turun daha ilk saatlerinde beslenme işini halletmiş ve ağaçlık bir alan arayan bir çift çitaya rastladık. Karınları şiş ve yanaklarında yeni yedikleri avın kanları olduğu bir halde çevresini saran jeeplere hiç aldırmadan ağır ve kendinden emin adımlarla ağaçlık bir alan arıyorlardı. Biraz ilerde avladıkları hayvandan geri kalanları yemeğe çalışan akbaba sürüsü dikkatimizi çekti. Aslan, Leopar, Çita gibi hayvanlar, avladıkları hayvanların sadece but, karaciğer ve kalp tarzı yerlerini yiyip, gerisini bırakırlarmış. Ama kalan av doğada hiç ziyan olmuyor. Akbabalar ve sırtlanlar tüm iç organlarını yiyip geriye sadece deri, kafatası ve toynaklarını bırakıyorlar. Civarda bol miktarda kafatası görülüyor zaten. Daha da arta kalanlar ise böceklerin işi. Yani doğada canlılar sadece ihtiyaçları kadar avlanıyorlar ve hiçbir parçada ziyan edilmiyor. Zevkine ve ihtiyaç fazlası hayvan öldürme biz insanlara mahsus galiba.
Hayvanlar içinde en hızlısı Çitalar ve saatte 115 km hıza, çok kısa bir zaman dilimi içinde ulaşabiliyorlar. Anatomileri diğer kedigillerden farklı; Kafaları vücutlarına göre küçük kalıyor ve gövdeleri de daha yüksekte. Yüzlerindeki siyah çizgiler ve kafasının küçük olması ile benim gibi acemi safariciler bile, Çitalarla, Leoparların ayrımını yapabilirler. Çitayı gezi boyunca hemen her gün görebildik. Ertesi gün şansımıza bir anne çita ve 4 yavrusunu fotoğraflamayı bile başardık. Ama ne ilginçtir ki, Çita büyük beşler arasında yok. Yani Hala Leopar ve Aslan fotoğraflamak gibi bir eksiğimiz var. 
Burada Safari yapan jeep sayısı gezdiğimiz diğer iki yere göre çok daha fazla. Aslan, leopar veya çita gibi hayvanlar bir jeep tarafından görülünce bir anda tüm jeepler oraya doğru yöneliyor. Bazen şoförler telsizle haber veriyor, bazen de safariye katılanlar jeeplerin toplandığı yeri görünce, “bir olay var” diyerek hemen oraya doğru yöneliyorlar.
Masai Mara’nın göz alabildiğine düzlük alanlarında on binlerce wildebeest, zebra ve gazel dolaşıyor. Biz oraya gelmeden önceki hafta Serengeti’den büyük bir parti hayvan göçü olmuş. Bu hayvanlar o zorlu geçişten sonra hak ettikleri otlara kavuşmuş ve özgürce karınlarını doyuruyorlar.
Uzunca bir süre aslan ve leopar peşinde dolaştık. Gelgelelim ortalıkta hiçbirisi yok. Bir ara bir haber geldi “ Aslan var” diye. Bizden önce onu keşfetmiş ve en iyi görüş noktasını kapmış olan jeep kümesine doğru yöneldik ama aslanın sadece gözlerini çalılar arkasından görebildik diyebilirim.
Sonrasında bir havaalanına geldik. Evet, yanlış duymadınız! Pırpır dediğimiz küçük uçakların inebildiği düz bir alan var burada. İsterseniz Nairobi’den buraya ya da tersi yönde, yaklaşık 250 USD karşılığı ulaşabiliyorsunuz. Bir diğer aktivite de uçakla Masai Mara üzerinden uçup hayvanları gözlemek. Bu aktivite için 450 USD istendiği söylendi ama bu rakam çok uçuk geldiğinden yapmadık.
Daha sonraki rotamız ise Tanzanya-Kenya sınırına gitmek oldu. Burada sadece bir sınır taşı var. Taşın üzerinde Tanzanya’yı gösteren “T” harfi ve Kenya’yı gösteren “K” harfi var. Bir taraf Serengeti, bir taraf Masai Mara. Bol bol fotoğraf aldık.
Bir sonraki durağımız ise Mara Nehri oldu. Mara nehrinde bizleri askerler karşıladı. Araçlardan inip, bize verilen asker eşliğinde nehir kıyısınca yürümeye başladık. Nehirde hipopotam aileleri var. Bir erkek hipopotam, dişileri ve genç hipopotamlar 8-10 arası değişen sayılarla aileler oluşturuyorlar. Bazen bu sayı 30 ları bulabilirmiş. Heybetli bir hipopotam 3 ton ağırlığını bulabiliyormuş. Bu ağırlığına rağmen de çok hızlı hareket edebiliyorlarmış. İnsanlar için en tehlikeli olanlar ise timsahlardan ziyade hipopotomlar oluyorlarmış. Dişiler için savaşan erkekler arasında da ciddi yaralanmalar veya ölümler olabiliyormuş.
Nehir kenarında tembel tembel yatan bir timsah, yeni bir hayvan göçünü bekliyor. Bu göç sırasında 3000 e yakın ot obur hayvan timsahlara yem oluyor ama ocak şubat ayında dünyaya gelen 400000 kadar ot obur yanında bu rakam çok küçük değil mi? Daha önce yazdığım gibi geçen hafta bir grup wildebeest göçü olmuş ve timsahlar avlayacaklarını avladıktan sonra, sağ salim nehri geçen Wildebeestler Masai Mara otlaklarında yayılıyorlar. Bir grup daha göç için karşı tarafta birikiyormuş ve 1-2 haftaya kadar da bir göç olacakmış ancak bekleyecek zamanımız da yok.
Artık öğle saatlerini bulunca yemek yemek için bir yere gittik. En çok sevdiğimiz yerlerden birisi de burası oldu. Burada kutularımızda bulunan yiyecekleri çıkartıp, yemeklerimizi yedik. Arsız Starling kuşları, tepemizdeki ağaçlarda bizden kalacak kendi yemek paylarını bekliyorlar.
Yemek sonrası eksik olan kedigiller arayışımız devam etti. Ama sabah gördüğümüz dışında aslan filan yok ortalıkta. Şansımız yok.
Bu arada en büyük zürafa topluluğunu gördük. Ondan fazla zürafa ağaçların tazecik en üst yapraklarını yemekle meşguldü. Onların fotoğraflarını çekmek için durduğumuzda çok ilginç bir olaya şahit olduk. Üç zürafanın bulunduğu bir zürafa grubundan 2 tanesi, birbirlerine boynuzları ile vuruyorlardı. Önce anlamadık ama sonradan bize söylendiği üzere iki tane erkek zürafa arkada kendilerini izleyen dişi zürafa için birbirleri ile dövüşüyorlarmış. Zürafaların boynuzları ile dövüşmelerini izlemek çok ilginç oldu. Ah Dişiler! Size kendimizi beğendirmek için, biz erkekler, neler yapıyoruz !
Artık güneş batmaya başladı ve saat 18:00 oldu. Parkın terk edilmesi gerekiyor. Kaldığımız tesise vardığımız zaman bizimkiler tesisin alt tarafında gördükleri işlemeli kumaşları görmek için Masai satıcılarına yönlenirlerken ben doğrudan odaya gittim. Toz toprak içindeyim, duş almam lazım.
Kızlar döndükleri zaman bir sürü güzel hediyelikle döndüklerini gördüm. Keşke ben de gitseydim!
Gezekalın…
Dr Ümit Kuru
İlk yayın tarihi 04.09.2012 Saat 16:49
Gözden geçirilmiş son yayın tarihi 08.02.2015 saat 19:54
GEZEKALIN 