Ben bayılıyorum bu küçük dostların sözlerine, davranışlarına. Ne zaman, ne çıkartacakları asla belli olmuyor. Sürprizlerle dolular..

Size hemen biraz önce yaşadığım bir olayı, sıcağı sıcağına anlatayım. Ben hala gülüyorum, sabah sabah size de iyi gelebilir..

4 yaşında küçük kız çocuğunu 3 gündür ateşi var diye getirdiler. Dünyalar güzeli, esmer bir kız çocuğu. İri zeytin gözleri ve lüle lüle saçları ile dünyalar güzeli tanımlamasını sonuna kadar hak ediyor.

Muayenesini çok rahat bir şekilde yaptırdı. Hafif bir ateş ve boğaz kızarıklığı dışında da bir bulgusu yoktu. Virütik bir üst solunum yolu enfeksiyonu düşünüp ilaçlarını yazdım. Çocukların her muayenesi sonrasında onlara “Balon mu istersin, şeker mi” sorusunu ya ben ya da sekreterim sorar. Onların isteklerine göre de istediğini veririz. Bu tatlı küçük dostuma da sordum:

“Aferin sana küçük hanım..Çok güzel muayene oldun. Sana şeker mi vereyim, balon mu? Hangisini istersin?”

Küçük dostumun ağzından önce zar zor duyulan bir “cık” lafı çıktı. Böyle durumlarda ya bir an evvel muayene odasından çıkmak için bir şey istemezler ya da her ikisini birden istedikleri için “cık” derler. Ben ikincisi olduğunu düşündüm ve tekrar sordum:

“Hem şeker, hem de pembe balon vereyim o zaman. ne dersin?” Pembe balona pek hayır demezler. Bir elimde pembe balon, diğerinde şeker, kendimden emin çocuğa bakıyorum.

Benim küçük dostta hala hediyeleri kapma gibi bir tepki yok. Biraz şaşırmış, biraz bozulmuş olarak sordum:

“Ne istersin başka? Daha ne verebilirim sana?” 

Küçük dost bu sefer bir şeyler mırıldandı ama ben dahil odadaki kimse ne dediğini anlamadık. Sordum;

“Ne istedin anlamadım?” 

Bu sefer annesinin kulağına doğru yüksek sesle istediğini söyledi:

“Çiğ Köfte”

Odada bulunan  herkes önce kısa bir şaşkınlık geçirdi, sonra da bastık kahkahayı…

Dr Ümit’in bu olaydan çıkarttığı ders: 

Vallahi bundan ne ders çıkar bilmem ki? Odada çiğ köfte de saklanmaz ki!!!