Hepimizin psikolojisi zaman zaman bozuluyor değil mi? Hele bu ülkede yaşıyorsanız ve psikolojiniz sağlamsa sizlere madalya vermek lazım. Peki benim küçük dostlarımın psikolojileri bozulamaz mı? Hem de nasıl bozulur…

Buyurun bakalım anımıza…

 27.10.2016 tarihli yaşanmışlığımdır

Yazının başında pazularını şişirerek poz veren benim küçük dostum, 5 yaşında ama tanıdığım en hazır cevap, en bilmiş çocuklardan birisidir. Fotoğraf için annesinden izin aldığımdan ve bu olayda kendisini doğrudan muayene etmediğimden fotoğrafını kullanıyorum.

Onunla ilk tanıştığımız günü hatırlıyorum. Aslında muayenesi çok zor bir çocuk olmasına rağmen, aramızda kurulan ilişki sayesinde, birbirimizi gördüğümüzde karşılıklı olarak gözlerimiz parlıyor. Aramızdaki konuşmalara ne annesinin, ne babasının ve ne de bir başkasının katılmasına müsaade eder. Muhabbetimize doyum olmaz. Benim dans etmeye olan hevesimi bildiğinden, içeri girer girmez kendine has dansını yapmaya başlar ve beni de kendisine eşlik etmeye çağırır. 40 derece ateşle ve ateşten kıpkırmızı olmuş güzel yüzü ile dans ederek içeri girdiğini bilirim. Hazır cevaplılığı ve ne çıkacağını bilemeyeceğiniz cümlelere hazırlıklı olmalısınız.

O gün kendisi hasta değildi ama yeni doğmuş kardeşi rutin aylık muayenesine getirilmişti. O gün de içeriye her zamanki öz güveni ve güler yüzü ile girdi. Sırtında, sonradan içinde kardeşinin yedek eşya ve bezlerinin bulunduğunu öğrendiğim, kocaman bir çanta taşıyordu. Bu sefer sırtında yük olunca klasik dansını atlamıştı. Çantasını yere koydu ve yüzündeki o güzel gülümsemede daha da bir artış oldu.

Dostumla muhabbetimizde ilk sırayı ben aldım bu sefer;

“Ooooo!! Dostum! Hoşgeldin!! Sırtında kocaman çanta var.. Ne iş?

“Kardeşimin eşyaları var çantada.”

“Aferin sana. Elinde kardeşinin kocaman bavulunu taşıyorsun yani. İyi ki varsın dostum. Ama ağır değil mi ya hu?

“Yok babaannem bana bal yedirdi…Bak, bak !! (Bu arada bana pazularını sıkıp gösterdi. Yukarıdaki fotoyu sonradan, bir daha pazularını göstermesini rica ettiğim zaman çektik)

Kaşlarım kalktı, yüzüme bir hayret ifadesi oturtmaya çalışarak;

“Vay be!!!”

dedim. Bu arada kendisi iyice havalara girmiş ve aldığı övgü dolu sözlerle daha da bir şişinmiş ve eller yanda, yumruklar sıkılı tam bir kabayı pozuna girmişti.

Bu arada dostumun annesi devreye girdi ve çocuğunun kabayı halinden rahatsız olduğunu ifade edecek şekilde;

“Ya oğlum, doktor amcanla ne öyle atarlanarak konuşuyorsun?

Daha evvelden de demiştim, benim dost konuşmalarda araya girilmesine pek bir bozulur. Hele bir de karizmasının çizildiğini düşünürse. Bu kişi annesi, babası olsa bile postasını koyar..

Bu sefer benim dosttaki atarlanma daha da belirgin hale geldi, eller anneyi hedefleyerek;

“Ya anne !! Ne atarı? Sen ne aramıza giriyon?

Konunun gidişatına müdahele etmek için bu sefer dostun babası devreye girdi;

“Ya oğlum ne diye annenle böyle konuşuyorsun?

Küçük dostun kafası iyice attı ve son noktayı koydu;

“Bak baba!! Sen benim psipolojikimi çok bozuyorsun….

Dostumun ağzından “psikolojimi bozuyorsun” yerine “psipolojikimi bozuyorsun” gibi bir cümle çıkmıştı. Önce iyice atarlanmış dostumdan, o haliyle, “Yanlışlıkla mı psikoloji yerine, psipolojik lafı çıktı acaba? dedim ve tekrar tekrar “Neyin bozuldu?” diye sordum. Her defasında aynı kelime çıkınca kullanımda yanlışlığın olmadığını, öğrendiğinin bu olduğunu anladım. Bundan sonrasında hep beraber gülmekten koptuk zaten. Dostum ise ne olduğunu anlamadan, bizim gülmemize bastı kahkahayı. Onu hiç düzeltmeye kalkmadık. Küçük dostumun psipolojiki zaten bozuktu, cesaret edemedik… 

Dr Ümit Kuru’nun  çocuktan aldığı günlük ders:

Küçük dostlarımın pisipolojikilerini bozmamak lazım, bozulmuşsa da sadece dinlemek lazım.   🙂

Gezekalın, Küçük Dostlarla kalın…

Güne özel dipnot: Evrensel adalet  bugün de, yarın da ülkemizden eksik olmasın, eksik olan da bir an evvel yerine konsun. Bağımsız ve evrensel adalet ve uygulayacılarına ihtiyaç duymayacak hiç kimse yoktur.

Yarın hepimiz için doğru-dürüst, hakça ve evrensel “Adalet isteyenlere desteğe gidiyoruz…

08.07.2017 Saat 18:55