Bu fotoğraftaki yakışıklı bendeniz oluyorum..Minik dostumun gözünden tabii ki 🙂

İnsanın doğasında vardır kıskanmak….

Kimisi, sevdalandığının, değil eline başkasının elinin, gölgesine başkasının gölgesinin düşmesini, kimi bir diğerinin mesleki veya maddi başarısını kıskanır. Kıskançlıkların en can yakanlarından, insanı en çok duygusal olarak yaralayanlardan bir tanesinin, daha küçük kardeşini kıskanan büyük kardeşin olduğunu gözlemlemişimdir. Bunun tersi de oluyor tabii ki. Meslek yaşamımda, kıskançlıktan kardeşinin kolunu kıran, yataktan yere atan, yastıkla boğmaya çalışan küçük dostları görmüşümdür. Onun için muayene ettirmek için yeni doğmuş bebek getirdiklerinde, yanlarında bir abisinin ya da ablasının olduğunu görmüşsem, ilk ilgiyi büyük olana verir ve ondan beklentilerimi dile getiririm;

“Senin bu çirkin kardeşin ne kadar da şanslı! senin gibi akıllı ve güzel bir ağabeyi/ablası var. Büyüyünce o da senin kadar güzel olacaktır, çünkü sana çekmiş.”

“Sen bu yaramazla ne yapacaksın? İşin zor! Ama senin kadar uslu bir ağabeyi/ablası ona sabır gösterecektir. Sen de bebekken yaramazlık yapmışsındır. O da büyüyünce senin gibi uslu olacaktır”

“Senin bu anne ve baban ne kadar şanslılar! Sen olmazsan onlar bu kardeşine bakamazlar. Hasta hasta sakın kimseyi kardeşine yaklaştırma, tabii ki sen de yaklaşma ve hasta halinle öpme. Evdeki doktor, hemşire sensin.”

Bu gibi cümlelerimin onlarda etkisi yaşla değişiyor tabii ki. Ama bu cümleleri sanki yerini bulacak ve büyük kardeşlerin hepsinde etki edecekmiş düşüncesi ile neredeyse tüm küçük dostlarıma söylemişliğim vardır. Çocukların doğru dil ve yaklaşımla etkilendiklerini, birey yerine konuldukları duygusuna kapıldıkları ve kendilerini bu konuda önemli hissettiklerini biliyorum. Sonra da anne ve babaya öğütler gelir tabii ki.

Neyse! Uzattım yine, aşağıdaki yaşanmışlık, bu konu ile ilgili.

Buyurunuz lütfen..

04/11/2016 tarihli yaşanmışlığımdır.

5,5 yaşındaki küçük dostumu öksürük nedeniyle muayeneye getirmişlerdi. Kız çocuğu olan büyük dostum bana zaman zaman “Dede” , zaman zaman da ” Dede doktor” olarak hitap ediyor. Onun büyüte büyüte “Dede doktor” demesi beni mest ediyor doğrusu. Büyük dostumun muayenesi sonrasında hafif bir virütik enfeksiyon düşündüm ve ilaçlarını yazdım.

Dostumun yeni bir kardeşi olmuştu. Bir süre önce ilk muayenesine getirilen kardeşinin muayenesi öncesinde kendisine, yukarıdaki cümlelerle, klasik “büyük kardeş” konuşmamı yapmıştım.  

Muayene bitiminde annesi bir aylık olan bebekte de öksürük ve burun akıntısı şikayetinin başladığını söyledi. Benim büyük dostuma, yani kızına dönerek şikayet eder tarzda konuştu;  

“Doktor bey , senin bu dostun kardeşine hasta hasta yaklaştı ve öptü. Hastalığını bulaştırdı kardeşine. Haberin olsun!”

Bu laf üzerine ben kaşlarım çatık, ellerim yana açık şekilde  büyük dosta dönerek başladım konuşmaya;

“Nasıl yani? Sen benim dostum değil misin? Ben sana evde hemşirelik, doktorluk görevi vermiştim! Hani sen doktor, hemşire olarak evde kardeşine hasta kimseyi yaklaştırmayacaktın? Sen hasta iken yaklaşmışsın! Nasıl olacak senin evdeki bu doktorluk/hemşirelik işin?

Bu konuşmalar sonrasında büyük dost annesine dönerek;

Ya anne!! Bir kez de bir şeyi sır olarak tut! Bir kez de dökmeden tut ağzında!!! Neden söyledin şimdi bunu?

Baktım işler fena, bizim dost fena çıkışıyor! Döndüm büyük dosta;

Ya dostum! Annen bunu söylemeyecek de neyi söyleyecek? Bunun sırrı mı olur?

Bunun üzerine bizim çok bilmiş dost, sağ elini yukarı kaldırıp, bir de işaret parmağını bana doğru öne arkaya sallayarak hepimizi, ama özellikle de beni, şok eden yanıtını verdi; 

Bana bak dede doktor! Dede doktoru değiştiririm ha!!!

Doktor Ümit’in büyük dosttan çıkarttığı günlük ders:

Dostlar anneleri ile konuşurken araya asla girilmeyecek  :)))

Gezekalın, dostlarla kalın…

07.07.2017 Saat 21.07